Hier zit ik dan, lekker samen met papa op onze veranda voor onze stacaravan. Ik schrijf hij leest. Het is heerlijk zitten hier, papa had al gezegd dat de hitte hier anders was dan in Nederland. Ik geloofde hem niet, maar het is waar, het is hier heel warm, maar prettig warm. Niet benauwd, misschien omdat we hier dichtbij zee zitten.

Mijn humeur is nu even zonnig als het weer, maar dat was vanmorgen wel anders. Ik heb nu, welgeteld, drie nachten niet fatsoenlijk geslapen. Gisteren schreef ik al dat het hier gehorig was, maar toen wist ik nog niet half hoe gehorig.

Ik was moe, dus ik lag er om kwart over elf al in (het naar de wc gaan is trouwens goed gegaan, dat is altijd een heikel punt wanneer ik op vakantie ga. Net zoals bij veel vrouwen, schijnt het).

Eerst kon ik niet slapen omdat pa en Ger met twee Antilliaanse jongens zaten te praten. En toen de heren eindelijk waren uitgeluld, kon ik niet slapen omdat onze Franse buren, blijkbaar een erg grappig gesprek voerden.

Het was om gek van te worden!

Toen ik vanmorgen wakker werd, was het snikheet in mijn kamer en had ik een ochtendhumeur waar je U tegen kon zeggen.

Gelukkig heeft Jaquline me een paar uur later goed gedouched, waardoor ik me flink opgefrist voelde.

Papa werd nerveuzer van het feit dat een vreemde me ging douchen, dan ik. Ik had er eerlijk gezegd totaal geen moeite mee.

Vanmiddag gaan we naar de zee en morgen ga ik met wat mazzel zelfs de zee IN.

Dat is jaren geleden.

Vanavond schijnen we ook bij een pizzeria te gaan eten, maar of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren weet ik niet, want we zijn allemaal behoorlijk lui.   

 

Net terug van het strand.

Ger zei dat het heet zou zijn op het strand. Onprettig heet. Gelukkig viel dat mee. Sterker nog, het was heerlijk!

Net een klein stukje paradijs, het zand was wit, de hemel en ook de zee was blauw,. Het was druk, maar toch vonden we nog een tafeltje. Pal onder een palmboom, want ja, die staan er ook. Ik vond het fantastisch, er stond een koel windje en kon ongestoord mensen kijken. Die waren er in overvloed: dikke, dunne, zongebruinde en sommige waren zo rood als een kreeft. En stelletjes, ook die waren in grote getale aanwezig.

Auw…

Snel keek ik weg, maar het was al te laat: ik moest aan mijn eigen lover, Sintjin denken. Hoelang had ik hem al niet gezien? Lang, ik wist het niet precies meer. Getver, ik moest ergens anders aan denken, hier werd het gemis alleen maar erger door.

Ik zocht het strand af, op zoek naar een naar iets om mezelf mee af te kunnen leiden. Een zoenend stelletje. Geweldig. Top. Hier ging ik me echt beter door voelen.

Het meest irritante is nog wel dat mijn vader heeft aangeboden om Sintjin mee te nemen op vakantie. Toen zei ik nee, om de simpele reden dat S en ik toen der tijd nog nooit langer dan een halve dag bij elkaar waren geweest en ik niet wist hoe ik zou reageren als dat in een hele week veranderde. Pa bleef echter aandringen en het had me een hoop moeite gekost om het idee uit zijn hoofd te rammen.

Nu was ik op vakantie. Alleen, zonder hem. Precies zoals ik had gewild, maar nu ik had wat ik wilde, wenste ik vurig dat hij bij me was.

Ik weet het, ik ben gek.

 

Het is nog steeds behoorlijk warm buiten. Te warm, naar mijn smaak. Dus zit ik nu in mijn kamer in de caravan, waar de airco lekker aan staat.

Vlak na dat liefdesverdriet-gewauwel van net, kwam ik er achter dat het mogelijk was om hier internet te hebben. Het enige wat ik hoefde te doen, was een speciale kaart kopen en dan had ik de rest van de week internet voor maar 15 euro. Noem me gek, maar ik vind dat niet duur, dus greep ik mijn kans en kocht er één.

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik de hele tijd op het internet zit nu ik op vakantie ben, ik zit hier in een mooie omgeving en er valt van alles te ontdekken.

Een halfuurtje ’s avonds is voldoende, net lang genoeg om mijn reisavontuur op mijn site te plaatsen en met wat mazzel spreek ik Sintjin ook nog even.

 

Ik ben net samen met pa en Ger bij een restaurantje wezen eten waar ze zelfgemaakte pizza’s hadden. Heerlijk!

Een jonge (geen onknappe) ober bood aan om er een peperachtig goedje overheen te gooien. Mijn vader heeft me opgevoed met de wijze levensles: in het leven moet je alles uitproberen. Zeker op vakantie. Dus knikte ik dapper.

De ober liep weg, kwam terug en zette een klein flesje op tafel. Al die tijd was ik in de veronderstelling geweest dat HIJ degene was die het goedje op de pizza’s zou deponeren. Niet dus. Mijn vader nam het flesje ter hand en begon er geestdriftig mee boven mijn pizza te schudden. Al gauw zat mijn hele pizza onder .Ik zag de bui al hangen, maar nam toch dapper een hap.

Direct sprongen de tranen me in de ogen. Mijn mond stond in de fik. Maar wat moest ik doen? Een nieuwe pizza bestellen vond ik pietluttig en bovendien had ik honger, dus zette ik mijn tanden in de nu loeihete pizza.

Na verloop van tijd werd het branderige gevoel minder (dat is het voordeel van gewenning) en kon ik weer om me heen kijken. Wat ik zag, was prachtig. We zaten nog geen tien meter van het strand vandaan, het begon te schemeren en het allermooiste was de maan. Hij was bijna vol en gaf het water een zilverachtige gloed. En in de verte zag je grote jachten, waar het licht net werd aangestoken.

Ik bekeek alles met open mond. Nu wist ik waarvoor ik al die tijd in die bloedhete auto had gezeten.

Het is nu officieel: ik ga nooit, maar dan ook nooit meer naast mijn vader slapen! Het is dat het niet anders kon, anders had ik hem vannacht al de kamer uit geschopt.

Allemachtig, wat kan die man een geluiden produceren! Ik heb werkelijk geen oog dichtgedaan

 

Pa en Ger hebben heerlijk geslapen. De mazzelaars. Ze zijn nu de kaart aan het bekijken om te zien hoe we nu verder moeten.

Het is niet ver meer, zeggen ze, om halfvijf zijn we er.

Sure, dat heb ik vaker gehoord.

 

We zijn er, camping Prairies de la Mer.

De rit erheen was lang en warm, maar vooral het laatste gedeelte was spannend, we kwamen in een bergachtig gebied en de bus moest zulke scherpe bochten maken, dat ik bang was dat we het niet zouden overleven.

Ja, we hebben het gehaald, maar pa denkt dat dit de laatste vakantie met onze vertrouwde Blauwe Schicht wordt.

Ik geloof dat onze stacaravan behoorlijk groot is, maar ik kan niet objectief zijn, dit is de eerste keer dat ik in een stacaravan ga vertoeven.

Ik heb mijn eigen tilzak mee en heb net gehoord dat er maar één tillift is waar hij op past, ook een lift die ik goed ken, een ouderwetse Lexa, een lift die je nog met de hand moet bedienen. Doordat de lift zo ouderwets is, wordt hij bijna nooit meer gebruikt en mag hij de rest van ons verblijf hier, in onze caravan blijven staan.

Jippie, ik heb dus mijn eigen privé-lift! Geen gestress nodig, wat een opluchting.

 

Ik heb net mijn persoonlijke verzorgster ontmoet, Jacqeline. Een hele leuke, vlotte, jonge vrouw, ik schar dat ze ergens in de twintig. Het is natuurlijk maar een gevoel, ik jen haar nog maar net, maar ik denk dat we het wel goed met elkaar zullen vinden.

Ze is heel anders dan Elly, mijn begeleidster op de boot, een paar jaar geleden, die alles beter wist. Jaqeline heeft me wel drie keer op het hart gedrukt dat dit MIJN vakantie was. Ik had de regie volledig in handen en zij zou doen wat ik haar vroeg.

Een hele geruststelling.

 

Ik ben naar binnen gevlucht en zit nu op mijn kamer.

Opeens werden de vele geluiden om me heen me even te veel. De stacaravans zijn behoorlijk gehorig, je hoort iedereen praten. Hard, zacht, in alle mogelijke talen.

Op een gegeven moment was ik het zat, eerst het ronken van de motor van de bus en nu dit. Ik was moe en wilde rust. Nu.

Nadat ik een beetje was bijgekomen, kwam Jaqeline binnen om de bedden op te maken. Direct nadat ze me zag, begon ze vrolijk tegen me te babbelen. Dat was een leuke verassing, ik had verwacht omdat ze me nog niet goed kende, eerst de boel zou aftasten voordat ze een gesprek met me aanknoopte. Dat was duidelijk niet het geval, ze vertelde me vrolijk over haar avonturen in het vliegtuig hierheen. Ze bleef een week, net als ik. Na een tijdje kwam ik ook los en babbelde vrolijk mee.

Ja, we hebben inderdaad een klik.

 

 

Voor het eerst in twee jaar ga ik weer op vakantie. Bestemming: Frankrijk, de zonnige Cote d’asur.

Goddank rijden we niet in één ruk door, mijn vader heeft een tussenstop gepland bij een klein aangepast hotel. We zijn vanmorgen om 8.00 uur vertrokken en zijn nu een flink eind onderweg, tegen de Franse grens aan. Het klinkt allemaal heel voorspoedig, waren het niet dat we hier nu met pech staan.

Vlak voorbij Antwerpen kreeg de versnellingspook kuren, er was een klein onderdeel afgebroken, waardoor we alleen in zijn twee konden rijden.

Daar stonden we dan, aan de rand van een zeer drukke snelweg. Werd er hulp geboden? Welnee, iedereen reed met een boog om ons heen.

Na dik drie kwartier wachten, kwam er iemand van de ANWB. Deze man kon ook niet veel meer voor ons doen dan ons naar een veilige plek begeleiden waar we op een bergingsauto moesten wachten.

 

Dag beste mensen,

 

Ik schrijf dit terwijl ik met bus en al op het achterdek (zo zal ik het maar even noemen) van de bergingsauto sta.

Zoiets bizars heb ik nog nooit meegemaakt  (de mensen die mij goed kennen, weten dat dat een hoop zegt). Wanneer ik naar buiten kijk, zie ik het wegdek meters onder me door schieten. Mensen lijken vanaf hier net kleine bewegende poppetjes, dat is heel leuk om te zien.

Wat wel minder is, is het gebonk en geschud, het verbaast me dat ik nog een fatsoenlijk woord kan typen. Pa is bang dat mijn laptop straks op de grond klettert. Ik denk van niet, ik heb hem goed stevig vast.

Het enige waar ik me wel zorgen om maak, is mijn rug. Als de rit nog lang zal duren, ben ik bang dat de staaf in mijn rug breekt en dan komen we nooit op onze bestemming aan.

En zo rijden we door, terwijl de vrouw van de tomtom wanhopig jammert dat we een andere kant op moeten.

 

Mijn rolstoel helt iets naar rechts over terwijl ik dit schrijf.

Het moge duidelijk zijn: we zijn bij de garage aangekomen. Mijn rug heeft een flinke opdonder gekregen van dat geschud, maar ik overleef het wel.

De grootste vraag is nu: zullen we vanavond bij het hotel in Frankrijk aan komen of niet?

 

Eindelijk, het heeft even geduurd, maar we zijn dan toch bij het hotel aangekomen.

Nou ja, hotel… het is eerder een bed en breakfast.

We moesten eerst een hele tijd zoeken, doordat het zo donker was, zagen we bar weinig en onze trouwe Tomtom zag het opeens ook niet meer zitten en stuurde ons constant de verkeerde kant op.

Maar uiteindelijk kwamen we toch bij de plaats van bestemming aam waar de eigenaren Tom en Magda, ons opwachtte.

Zodra ik uit de bloedhete bus was bevrijdt en Magda me naar het huis begeleidde, vroeg ze langs haar neus weg of ik een beetje slim was, waarna ik haar stomverbaasd aankeek. Hoe moest ik hier in godsnaam op reageren? Maar min boosheid zakte net zo snel weg als dat hij op was komen borrelen. De vraag was behoorlijk direct, maar ze wilde waarschijnlijk gewoon weten wat voor vlees ze in de kuip had, om ongemakkelijke situaties te vermijden.

‘Ja’, antwoordde ik rustig, ‘ik ben bij mijn volle verstand.’

Al snel kwam ik in een sprookjesachtige tuin terecht, overal stonden planten en her en der stonden er kleine, schattige beeldjes verspreid.

Onder een afdak - waar kleine lampjes in waren gevlochten, al met al had het geheel een kerstachtige sfeer- stond er een keurig gedekte tafel.

We werden direct begroet door een grote boxer, Max genaamd. Meestal heb ik het niet zo op boxers, maar Max was in één woord een schatje.

Als voorgerecht kregen we een heerlijke, zelfgemaakte courgettesoep, maar ik kon er pas echt van genieten toen de paracetamol eindelijk was ingewerkt, door de hitte in de bus had ik knallende hoofdpijn gekregen. Het hoofdgerecht was een franse stoofschotel, daarna volgde er een kaasplankje en daar dan weer een crème brulé

 

Halleluja, ik lig in bed, dankzij een historische lift, een Molift.

Grappig, ik dacht dat die dingen niet meer bestonden, dit was een exacte replica van de allereerste lift die we thuis hadden.

Het bed waarin ik lig, is geen normaal hoog-laag-bed, maar een ziekenhuisbed, ik heb het niet gevraagd, maar dat is ook niet nodig, zoiets voel je.

Ik ben moe, wil slapen, maar ik ben bang dat dat niet gaat lukken.

Pa slaapt naast me.